Poradnia Psychologiczno-Pedagogiczna w Przasnyszu

        Nadpobudliwość psychoruchowau dzieci objawia się między innymi zaburzeniami koncentracji oraz nadmierną ruchliwością.

        Dzieci nadpobudliwe są dziećmi trudnymi, wymagającymi większego wkładu pracy, większej cierpliwości bardziej przemyślanego, konsekwentnego działania dla osiągnięcia pozytywnych rezultatów wychowawczych.Takie zachowania przeszkadzają otoczeniu, kolegom w klasie i nauczycielom, dziecko działa szybciej niż pomyśli. Często jest postrzegane jako niegrzeczne, źle wychowane lub egoistyczne. Potrzebuje wtedy więcej zrozumienia, tolerancji i cierpliwości ze strony dorosłych.

       Warto jednak pamiętać, że jego zachowania, które są męczące dla otoczenia, jemu samemu również sprawiają poważne problemy, trudniej mu znaleźć przyjaciół, trudno odnieść sukces, trudniej usłyszeć pochwały.

Uciążliwe i kłopotliwe zachowania dziecka wprowadzają dorosłych w stan zdenerwowania, zdarza się, że wtedy zawodzi samokontrola rodzica, a zaczyna się samoobrona przed aktywnością dziecka.

       Wśród rodziców rodzą się pytania, jak pomóc dziecku, jak je zrozumieć?

 Należy przede wszystkim:

• Umożliwić swobodny ruch - dziecko nadpobudliwe ma zwiększona potrzebę ruchu.
• Wprowadzić porządek i rutynę - większość dzieci lubi, kiedy rytm dnia jest stały, znana pora wstawania, posiłków, obowiązków i kładzenia się spać, daje im to poczucie bezpieczeństwa i stałości.
• Działać konsekwentnie - rodzic musi stawiać jasne granice, co dziecku wolno, a czego nie może wykonywać.
• Podzielić obowiązki, które dziecko ma do spełnienia na ważniejsze i mniej ważne.
• Zminimalizować  bodźce zewnętrzne - ponieważ dziecko łatwo się rozprasza, należy się starać by w domu panował spokój.
• Ograniczać przesiadywanie przed telewizorem czy komputerem - należy zadbać o to, by dziecko mogło się skupić na jednej czynności, kiedy je, niech nie gra radio, telewizor, kiedy czyta, niech nie je itp.
• Mówić jasno i wyraźnie - rodzice powinni się starać, by to co mówią, było jak najbardziej konkretne, np. zamiast powiedzenia: ''znów masz bałagan w pokoju'', należy powiedzieć raczej: ''pościel łóżko'', zamiast ''ale z ciebie niezdara'' powiedzieć: "trzymaj kubek za ucho''.
• Starać się dostosować tempo pracy i zabawy do możliwości psychofizycznych dziecka.
• Zachęcać dziecko do wykonywania rożnego rodzaju prac plastycznych, które pomogą mu uzewnętrznić jego uczucia.

 Czego rodzice dziecka nadpobudliwego robić nie powinni?

• Nigdy nie należy zakazywać tego, co jest związane z podstawowymi potrzebami dziecka nadpobudliwego, ponieważ uzyskamy odwrotny do zamierzonego efekt - nadpobudliwość się zwiększy.
• Nie wolno wygrażać: "... bo nie będę Cię kochać" dziecko musi być pewne miłości rodziców w każdych okolicznościach, to podstawa poczucia bezpieczeństwa.
• Nie należy karać dziecka dodatkową nauką, wzmacnia się w nim wówczas przekonanie, że uczenie się i  przygotowanie do szkoły jest karą.
• Nie należy wymierzać kary w wielkim zdenerwowaniu, nie wolno stosować kar, które na pewno nie będą wykonane (brak konsekwencji).
• Kara nie powinna dziecka osądzić i obniżać poczucia własnej wartości, lecz wskazać błąd, możliwość jego naprawy i uzyskania przebaczenia rodziców.
• Nie należy upominać dziecka z powodu jego ruchliwości, trzeba zaniechać uwag typu: "nie skacz", "nie wierć się".
• Zawsze należy pamiętać, że kary wówczas są skuteczne w wychowaniu dzieci gdy są wymierzane sporadycznie i jeśli nie jest ich więcej niż nagród.

            Bardzo dobre rezultaty przynosi pozytywne wzmocnienie, czyli chwalenie dziecka za spokojną skoncentrowaną pracę i dobre wyniki. Oprócz czasu na odrabianie domowych zadań trzeba tak zorganizować życie rodzinne, aby dziecko miało możliwość rozładowywania nagromadzonej  energii w sposób akceptowalny i sprawiający mu przyjemność. Rodzice muszą pamiętać, że zwracanie uwagi na dziecko tylko w sytuacjach, gdy jest niegrzeczne jest nagrodą za jego niegrzeczność - bo tylko wtedy bliscy poświęcają mu chwilę uwagi.

 Opracowała mgr Agnieszka Tadrzak